De avonturen tussen Cartagena en Quito

We zijn ons vorige verslag over onze avonturen geëindigd in Cartagena de Indias, waar we uiteindelijk 2 weken geweest zijn. Een bijzondere stad, volgens velen de stad met de mooiste en best bewaarde koloniale architectuur van Zuid-Amerika. Deze rijkdom heeft Cartagena te danken aan haar strategische ligging voor de Spaanse conquestadores, die de stad sinds haar oprichting in 1533 gebruikten als opslagplaats en haven richting Spanje voor de schatten die ze al plunderend van de inheemse bevolking wisten te bemachtigen. Deze rijkdom geeft Cartagena echter ook een bewogen verleden, waarin menig zeerover geprobeerd heeft de stad te plunderen. De bekendste is de geslaagde plundering van Francis Drake in 1586. Om zich hier tegen te verdedigen heeft Cartagena als enige (vesting)stad in de wereld een muur in de zee gebouwd, die vijandige schepen onverwacht vast liet lopen. Om ons te verplaatsen in deze tijden hebben we het imposante fort Castillo de San Felipe de Barajas bezocht, dat vol met vernuftigheden zat om ongewenst bezoek op een veilige afstand te houden. Lokale AIESECers hebben ons nog verder ingewijd in de historie en ontwikkeling van hun stad.

Lob was jarig in Cartagena, wat ons een goed excuus gaf om ons buiten ons budget in de prachtige boetiekjes en sfeervolle restaurantjes van Cartagena te begeven. Daarnaast stond onze tijd in Cartagena in het teken van Spaanse les, waar het gebrek aan kennis van onze sympathieke leraar Alfredo vaak werd opgelost met “it’s an expression, just study it”. Nadat we genoeg ‘expressions’ voorgeschoteld hadden gekregen om een woordenboek mee te vullen, was het tijd om verder te reizen en onze nieuwe opgedane kennis in de praktijk te brengen.

Onze volgende stop in Colombia was Medellin, volgens iedere Colombiaan de perfecte stad met eeuwige lente en de knapste vrouwen. Wij vonden lente maar koud na 2 maanden 35+ graden, maar een interessante stad is het zeker. Nog geen 17 jaar geleden regeerde Pablo Escobar en zijn Medellin Cartel hier de hele stad. In deze tijd vluchtte mensen van politie agenten, omdat ze bang waren onderdeel te worden van een drive-by shooting of bomaanslag op de agenten. Aan onze nieuwsgierigheid verplicht hebben we tour door de stad gedaan langs o.a. het graf van Pablo Escobar, de gebedsplek waar de streng gelovige gangsters kwamen bidden voor succesvolle aanslagen (er gaat niets boven kogels gedoopt in heilig water..), zijn vastgoed in de stad wat gebruikt werd om het drugs geld mee wit te wassen, en het dak waar hij uiteindelijk is neergeschoten. Escobar kwam uit een arm gezin en begon als tiener met het stelen en opnieuw verhandelen van grafstenen. Later deed hij hetzelfde trucje met auto’s. Het was vooral een harde ondernemer die de wet met een zak zout nam en toevallig met cocaïne het snelste zijn obsessie voor geld kon bevredigen. Jarenlang was hij een legitiem zakenman en politicus die veel deed voor de armen van de stad, wat hem onder sommige bevolkingsgroepen tot op de dag van vandaag een populair man maakt. Medellin is echter jaren lang de gevaarlijkste stad ter wereld geweest (uitgedrukt in moorden per inwoner).

Inmiddels is Medellin een hippe, bewuste en ontwikkelde stad: het is ’s werelds hoofdstad van de plastische chirurgie, de enige stad in Colombia met een metrolijn, een kabelbaan om de sloppenwijken met de rest van de stad te verbinden, prachtige botanische tuinen (waar toen wij er waren een enorm en hypermodern project gaande was met als thema lezen en schrijven), en een bijzonder gezellig en hip uitgaanscentrum. Een ontwikkeling die voor ons soms nog moeilijk te bevatten was.

Vanuit Medellin zijn we op een dagtripje gegaan naar El Peñol (de rots) en Guatape. De eerstgenoemde een eenzaam rotsblok van 220 meter die beklommen kan worden voor een prachtig uitzicht van de (kunstmatig) eilandrijke omgeving. Guatape was een dorpje waar ieder huis beschilderd was met de ambacht, service, etc. waar dit huis zich mee bezig houdt. Zo was de bar beschilderd met een poule tafel, een hotel met bedden, en de bakker met het proces van het maken van brood. Geen hoge kunst, maar bijzonder om een keer te zien!

Na onze stedelijke avonturen was het weer tijd voor een afgelegen strand, en Capurgana was precies wat we zochten! Een vissersdorpje met slechts 2500 inwoners, gelegen vlakbij de grens van Panama en enkel bereikbaar per boot was dit een klein paradijs. Iedere dag tussen 20u - 22u en 02u -08u zit het hele dorp zonder stroom. De lokale bar (het episch centrum van activiteit met 8 bier drinkende gasten op de bruisende zaterdagavond) had natuurlijk een dieselmotor om het bier koud te houden en om te zorgen dat we slechte lokale voetbal op TV niet zouden missen. Bier kreeg je met een servetje om je flesje, aangezien alle bevoorrading naar Capurgana per boot is, en er vaak ratten over de voorraden lopen. Helaas hoorden wij dit pas na een paar dagen..... Op 4 scooters na waren er geen gemotoriseerde voertuigen in Capurgana, en het proviand van de vrijwel dagelijkse voorraad boot werd per paard en wagen verspreid in het dorp. Als winkels zonder voorraad zaten, dan was er een algemene opslagplaats met de basics, en iedereen kon zijn boodschappen lijstje inleveren als er een boot richting het vaste land ging.

Naast het bijzonder relaxte sfeertje en heerlijke strand in Capurgana waren wij hier ook naartoe gegaan omdat het vlakbij het best bewaarde koraal van Colombia ligt. Lobke heeft dan ook haar PADI duik certificaat gehaald (en bij haar eerste duik meteen een haai gezien..) en Rio heeft gesnorkeld en 2 duiken mee gedaan. Al duikend zijn we onderwater de grens van Colombia en Panama over gegaan, helaas hebben we geen stempel gekregen om het te bewijzen.

Na een week Capurgana was het tijd om de glooiende landschappen van de koffie regio van Colombia te bekijken. Dit was nog een heel avontuur: eerst 7u ’s ochtends de 20 persoonsboot op samen met nog 35 man + bagage in Capurgana. Halverwege en op open zee kwam de kapitein er achter dat we geen benzine meer hadden, wat resulteerde in hopen dat er een andere boot langskwam met extra benzine. Eenmaal geradbraakt op het vasteland aangekomen, was de bus terug naar Medellin het plan, maar door een landslide bleek de weg niet meer te bestaan, en duurde de alternatieve route in totaal 14 uur. Helaas geen keuze, dus de volgende ochtend om 6u in Medellin aangekomen, na een busrit over voornamelijk zandwegen vol scherpe bochten (helaas nachtrust). In Medellin waren we natuurlijk op de verkeerde terminal voor de bus naar de koffie regio, maar na een stadsbus, een tourbus, een minivan, en een wandeling van 10 minuten waren we waar we wilden zijn: Salento. Dit leuke dorpje midden in de prachtige koffie vallei had nog een heerlijk bed, onze eerste echte warme douche tijdens de reis, en een fles wijn in de aanbieding waar we die avond dan ook goed van genoten hebben. De volgende dag een wandeling gemaakt door de Valle de Cocora, met prachtige uitzichten en een parkje met 6 soorten kolibries die langs je oren vlogen. Opvallend in deze vallei waren de palmbomen (Palma de cera) die op bijna 3km. hoogte verspreid over de hele vallei stonden. Heel bijzonder!

Daarna zijn we doorgereisd naar de hoofdstad van Colombia: Bogota. Een hippe stad met ieder stadsdeel zijn eigen karakter, deed het ons het meeste denken aan Berlijn. Helaas was het klimaat ook meer Europees, en hebben we veel regen gehad. Dus veel musea bezocht, zoals het uitmuntende goud museum (zowel door de indeling als de aanwezige collectie goud), het museum van Botero (Colombia’s bekendste kunstenaar met een fetisj voor dikke mensen), en het politie museum (die met trots de oude Harley van Pablo Escobar hebben staan). Een zonnig intermezzo was echter de zondag in Bogota. Het gehele centrum werd vrijgemaakt voor fietsers, en als trouwe Nederlanders zijn wij op onze gehuurde fiets gesprongen de hoofdstraat van Bogota af langs alle leuke parkjes en marktjes. Fantastisch en iets waar meer wereldsteden een voorbeeld aan zouden moeten nemen!

Vanuit Bogota hebben wij ook nog een uitstapje gemaakt naar Zipaquira, een stadje dat bekend staat om zijn zout kathedraal. Feitelijk geen kathedraal, omdat het stadje er al 1 had en 2 in een stad niet kan, is het een heuse kerk uitgehakt in een zoutmijn. Canada, Polen, en Colombia zijn de enige landen in de wereld die een zoutmijn in hun gebergte herbergen, allen omdat er ooit een zee is geweest waar nu een gebergte staat. De mijn in Colombia bevat 4 soorten zout (van de tientallen die er zijn) en deze worden enkel industrieel toegepast. Omdat het werk in de mijn veel risico’s met zich mee brengt, hebben de mijnwerkers van Zipaquira hun eigen kerk uitgehakt in de zoutmijn, om te kunnen bidden voor een veilige werkdag. Qua formaat doet het niks onder voor een kathedraal, en alle vereiste onderdelen zijn aanwezig. Het pronkstuk is een uitgehakt kruis van 10m hoog en 5m breed. De kerk is alleen te bezoeken met een guided tour, waardoor we meteen veel wijzer zijn geworden over de geschiedenis van de zoutmijn technieken. De meest gangbare techniek is nu het maken van schachten van 100m lang, 10m breed en 30m diep.

Na deze les in graaftechnieken zijn wij doorgereisd naar San Augustin, een van Colombiaans belangrijkste Archeologische vindplaatsen. Het ligt in prachtig berglandschap met ansichtkaart achtige valleien, ruige canyons en enorme watervallen. Zowel per paard als per jeep hebben we deze streek 2 dagen verkend, en honderden graven en oude beelden (sommige nog met hun originele kleuren, wat heel uniek is) bekeken. Gelukkig waren we vrijdag avond ook nog daar, want zoals de locals ons hadden verzekerd was dat de grote stap avond in San Augustin. We zullen jullie de details besparen, maar de avond eindigde om 2u ’s nachts in een lege bar (op ons, 6 toeristen, na) samen met de hond van het hostel die ons naar de kroeg was gevolgd, maar de weg niet meer terug wist.. Een avond om nooit te vergeten ;)

Na deze wilde avond in een nog veel wildere overvolle bus gestapt langs prachtig landschap over hobbelige zandwegen naar Popayan, de witte stad (omdat alle gebouwen in het centrum wit zijn). Een bijzondere plek tijdens onze reis, aangezien de ouders van Rio elkaar hier 36 jaar geleden ontmoet hebben. Heel erg leuk om hier samen de sfeer te proeven, ons af te vragen hoe dat geweest moest zijn, en veel foto’s te maken om te kunnen laten zien wat er veranderd is.

Vanaf daar zijn we door gegaan naar Ipiales, aan de grens met Equador waar in 1754 een lokale man een verschijning van de heilige maagd Maria heeft gezien. Sindsdien is het een populair bedevaart oord en staat er een prachtige kerk die een even mooie canyon overspant.

Hoewel wij veel horror verhalen over de grens en het omliggende gebied tussen Colombia en Ecuador hadden gehoord, en nog geen week voordat wij Ecuador in wilden de politie van Ecuador de president gegijzeld hield, was de grens een lachertje. Fluitend met de rugzak op onze stempels gehaald en op de bus gesprongen naar Otavalo, een stadje met prachtige markten van de inheemse bevolking. Na een dagje prachtige mensen in klederdracht kijken in dit toeristische maar mooie en welvarende stadje doorgereisd naar Quito, waar we nu nog zijn. Langgerekt gelegen op 2850m tussen vulkanen en bergen, is het een stad met mooie vergezichten. Daarnaast heeft het een mooie koloniale oude stad en een paar westerse uitgaansstraten in de nieuwe stad (ook wel gringolandia genoemd door de locals). De sfeer is er echter nog wat grimmig en gister zijn wij getuigen geweest van duizenden mensen die met spandoeken de straat op gingen om hun steun te betuigen aan de huidige president en de democratie. Het leek een tegen protest tegen de ‘coup’ van 2 weken geleden, waarin opvallend veel inheemse bevolkingsgroepen de straat op gingen. Vermoedelijk omdat de huidige president van Ecuador, Rafael Correa, veel gedaan heeft voor de rechten van de inheemse bevolking. Hoe dan ook, het land is nog in oproer.

Wij zijn echter lekker tot rust gekomen in Quito en beginnen maandag aan 2 weken Spaanse les in Baños, waar we gedurende deze tijd bij een locale familie in gaan wonen. Daarna is het plan om naar de Galapagos eilanden te vliegen voordat we afzakken richting Peru. We houden jullie op de hoogte (en zullen proberen vaker wat te schrijven, zodat het niet allemaal enorme verhalen worden)!

Feitjes over Ecuador:
• Nadat de munt in 1999 opeens 4 maal minder waard was is in 2000 de US dollar als nationale munteenheid aangenomen.
• Ecuador is het land waar de grootste ecologische rechtzaak ter wereld speelt. De inwoners van het Amazone gebied hebben een gezamelijke claim van 27 miljard dollar open staan bij Chevron (Texaco) voor het dumpen van chemisch afval in de Amazone bij het winnen van olie. Ook wel de “Amazon Chernobyl” genoemd.
• Ecuador is politiek onstabiel; tot 1998 was het land in een strijd verwikkelt met Peru over landgebieden (deze strijd hebben ze grotendeels verloren) en tussen 2002 en 2006 zijn er vier verschillende presidenten aan de macht geweest.
• De president van Ecuador is een socialist en bevriend met Chavez (van Venezuela) en Morales (de president van Bolivia). Dit zorgt weer voor gespannen relaties met Colombia en Peru.
• Olie is het belangrijkste export product van Ecuador. De economie leidt onder de dalende olieprijs.
• Ook in Ecuador zijn de interne verschillen groot. In het land zijn twee grote steden te vinden; het liberale Guayaquil en het conservatieve Quito. Interne rivaliteit is hierdoor groot.

Rio en Lobke